Demdârân - Necip Yıldırım

Buhara’da döküldü mürekkebim. İstanbul henüz fethe­dilmemişti.

Mâverâünnehir’in kalbinde kurulmuştu Buhara. Bir ya­nını Kızılkum ve Karakum çölleri; diğer yanını Hindukuş, Pamir ve Altay burçlarındaki Anka kuşları muhafaza eder­di.

Buharalılar çilehanelerde yanar, küllerinden yeniden doğarlardı.

Analar dolunaydan dolunaya bin çocuk doğururlardı. Leşker olurlardı çocuklar.

Gazâ ve dua leşkerleri...

Gazâcıla­rın bakışlarından, taşları eriten alevler fışkırırdı. Duacıların nefesinden ölümsüzlük yayılırdı. Ne yüreksiz şeytanlar ne de inançsız cinnîler ayak basamazlardı topraklarımıza.

Kendini dostuna tercih eden nâmert sayılırdı diyârımızda.

Ve inançlı cinler ilim almaya gelirlerdi. Milyonlarcası...

Dünyamızdaki bütün sular mürekkep, ağaç ve yapraklar def­ter olsa duyup öğrendiklerini yazmak mümkün olmazdı.